Beste vrienden,
Bij de aanvang van dit jaar hadden we onze wens voor elkeen met ‘vrede’ uitgedrukt. Een woord dat nog lang een wens zal blijven en een vechten voor zij die in Oekraïne overleven/strijden of op de vlucht zijn voor de oorlog in hun land. Met onze organisatie hebben we, zoals jullie weten, de intentie om kinderen uit dit land van geweld een 3 weken zorgeloos leven te bezorgen, dankzij gastouders die hun huis open stellen om zo een levenslange familieband op te bouwen. Dat ons nieuw project niet loopt zoals we hadden gepland, zal je in onderstaand artikel kunnen lezen. Deze boodschap hebben we op ons eerste samenkomen dit jaar of met een infomail overgemaakt aan onze gastgezinnen. Maar, zoals we zijn, we geven niet op. Via verschillende kanalen als Caritas – met een dank aan Bruno & Dominic om ons in contact te brengen met de Oekraïense verantwoordelijke Natalia – of via (kandidaat) gastouders die beroepshalve contacten – dankjewel Sven – of vrienden ter plaatse hebben – dank Ellen – worden inspanningen geleverd om te bekijken hoe kwetsbare kinderen, ev. van een andere organisatie dan het opvanghuis Orphans Care Center, een vakantietijd te gunnen. Of kunnen kinderen via P.Roman toch overkomen? Antwoorden op onze vraag naar de juiste (oorlogs)wetten en schriftelijke reisbevestiging aan de Consul in ons land en hun betrokken ministers, blijven nog uit (ja, in oorlog zijn wij geen prioritaire zaak), toch brengen deze samenwerkingen en spontane hulp met positieve signalen, dat beetje licht die we net nodig hebben om de hoop en het geloof te bekrachtigen! Dit komt goed.
Wie weet, brengt Pasen ons net die nieuwe lente opdat we met Euro-Children kunnen herrijzen om (al een 30) kinderen in steeds bijkomende kandidaat-gezinnen dit warme gevoel van vakantierust en vrede te bieden.
Een warm nieuwjaarsontmoeten met een koude ontnuchtering
Elk jaar, sinds de mensheid de tijd heeft uitgevonden en deze klok- en kalendergewijs heeft weten uit te drukken in seconden, minuten, uren, dagen, maanden, jaren… is er een traditie ontstaan om telkens weer de start van een nieuw jaar op een zo feestelijk mogelijke manier in te zetten en te vieren. Met eventueel een kleine bezinning en (zelf)evaluatie van het voorbije jaar en goede voornemens voor het komende. Tijdens deze bewuste overgangsnacht, van oud naar nieuw, wordt meestal ergens ten huize in intieme kring bij elkaar gekomen of trekt men massaal naar grote evenementen en/of feesten om gezellig samen te vieren. Daaropvolgend, meestal wat later in de maand januari, is het de gewoonte dat bedrijven, organisaties, verenigingen, VZW’s,… onder het mom van een receptie alle leden, vrijwilligers, werknemers uitnodigen om gezamenlijk een hapje en een drankje te nuttigen. De essentie hiervan is om in de eerste plaats deze mensen op een aangename manier de gelegenheid te bieden toch minstens 1x per jaar met elkaar en iedereen een babbeltje te kunnen slaan. Doorgaans, in de tweede plaats, krijgen enkele ‘prominente’ personen de kans om bij wijze van speech iedereen op de hoogte te brengen van de reeds bereikte doelen en geleverde prestaties, alsook waar toekomstgericht nog naartoe gewerkt dient te worden en de streefdoelen en toekomstplannen die het komende jaar op de agenda staan, toe te lichten.
Aldus, bij deze, voor een VZW-organisatie als Euro-Children een ideale gelegenheid om alle oude welbekende, en nieuwe nog onbekende vrijwilligers en gastouders fysiek bij elkaar te brengen op een Nieuwjaarsontmoeten, dat plaatsvond op 5 februari te Hoboken. Na enkele voorbereidingen, zoals klaarzetten tafels, versnaperingen en drank, waren we klaar om de tegen 17u druppelsgewijs binnenstromende genodigden in alle gezelligheid te ontvangen.
Eens het zaaltje gevuld was met alle verwachte gasten kon Ilse de spits afbijten door het glas bij de spreekwoordelijke horens te vatten om er dan vervolgens met een lepeltje speechvoorspellend tinkelend tegenaan te tikken. Zo nam ze dan als eerste het woord om het korte programma en de bedoeling van deze avond toe te lichten. Zo gingen we van start met een soort van levensecht sociaal bingo-spel waarbij elk en eenieder met een vooropgesteld tabelachtig blad papier, waar in elke rij of kolom bepaalde kenmerken, hobby’s, voorkeuren, woonplaatsen, enz. voorgeschreven stonden, willekeurig moest rondzwerven doorheen het zaaltje om personen en gezichten aan te spreken om zo te weten te komen wie, en dus welke namen pasten bij een bepaald vooringevuld vakje op de tabel. Op deze manier kwamen we dan, al babbelend, bij elke ingevulde naam iets meer te weten over deze betreffende persoon. Achteraf, bleek dat de meeste mensen zich zo intens aan het verdiepen waren in het voeren van gesprekken, dat het “symbolische” bingo-spel wat uit het oog verloren raakte waardoor er geen ‘bingo’ roepende winnaar was die een einde aan het spel maakte. Maar naar mijns inziens was het daarom enkel en alleen een meerwaarde dat Ilse na het verstrijken van de voorziene tijd de menigte moest toeroepen dat het spel wel voldoende gespeeld was en dat zo de chaotisch rondbabbelende troepen terug aan tafel werden geroepen zodat de uitkomsten en resultaten konden overlopen worden.
Deze groepssmedende afsluiter was dan meteen ook de voorbode om vervolgens over te gaan naar hetgeen waar het eigenlijk echt toe doet voor de organisatie EC. Dat is, de mensen, de potentiële gastgezinnen, informeren en vertellen waar de organisatie in hart en nieren in wezen voor staat en zichzelf opgericht heeft. Namelijk het tijdelijk opvangen van kinderen die ergens vanwege eender welke omstandigheid in een moeilijke, hachelijke (thuis)situatie hun leven moeten doorbrengen /onder-
gaan/doorstaan. Door je als gastgezin open te stellen om zo een kind voor een periode van 3 weken in de zomervakantie in jouw warm nest te willen opnemen, kan dat zorgeloze wonderlijke momenten met zich meebrengen waar dat kind met wat hoop onnoemelijk veel aan heeft als ‘ondersteunende’ herinnering voor de rest van zijn/haar leven. Ongeveer dat is het basisprincipe waar het eigenlijk allemaal om gaat – denk ik.
Maar helaas, hoe het de laatste 3 jaar met de wereld gaat en hoe het allemaal draait, is een klein beetje veel de spelbreker geweest voor het vrijwilligersteam, waarbij Ann, die voordat we de avond zouden afsluiten met gezellig aanschuivend hotdogs te eten, nog een blijvend-optimistische en hoopvolle uiteenzetting wilde vertellen over de laatste 3 jaar, waar heel veel hard werken en zoeken en resultaten boeken steeds weer in de kiem werden gesmoord en weerhouden door een ongekende onwaarschijnlijke opeenstapeling van tegenslagen door belachelijk veel, steeds weer onvoorziene externe wereldlijke confrontaties en conflicten die telkens weer hardnekkig de kop op staken. Een opsomming: 2020,Corona. 2021, problemen Wit-Rusland (“diplomatisch”). 2022, OORLOG. 2023, nog steeds oorlog?! Waardoor dit vrijwilligersteam weeral “het geweer van schouder” diende te veranderen in hun zoektocht naar weeral een nieuw degelijk zorgzaam samenwerkingsproject met een betrouwbare hulpbehoevende partner die om kinderen geeft.
En jawel, anno 2023, was het gelukt een nieuwe uitdaging, een nieuw project op te starten en uit te werken. Ann had graag en enthousiast in haar toespraak met trots onze samenwerking met het Oekraïense ‘Orphans Care Centre’ uit Lviv willen bekendmaken, uitleggen en voorstellen. Een organisatie die instaat voor de opvang van Oekraïense wezen en kinderen uit moeilijke gezinssituaties en nu ook slachtoffers van oorlog. Dat was dan ook het vlekkeloos uitgewerkt plan, moest het niet zijn dat bijna letterlijk vlak voor deze bijeenkomst ‘de oorlog’ voor onze organisatie weer een onvoorziene negatieve kentering teweeg bracht. Het is namelijk écht oorlog en dat wil zeggen dat elke dag de vreemdste, ongelukkigste, niet te voorspellen veranderlijke situaties zich kunnen voordoen, waardoor wetten en beslissingen zomaar van de ene op de andere dag kunnen wijzigen. In dit geval werd er plots beslist door de Oekraïense overheid om geen minderjarigen zonder ouders/voogd nog de Oekraïense landsgrenzen te laten oversteken, en dit ter bescherming van hun eigen kinderen die stelselmatig zomaar verdwenen en zo bleek, dat velen, door pro-Russische eenheden ontvoerd werden om ze in Russisch gezinde gebieden en omgeving te gaan opvoeden.
Drie jaar lang bloed zweet en tranen gezwoegd en gezweet om deze keer, in het jaar 2023 toch eindelijk hartstochtelijk nog eens iets te kunnen betekenen voor deze zorgbehoevende kwetsbare doelgroep kinderen. Bijna was de realisatie van dit project een feit, bijna… maar de onwezenlijkheid van oorlogsomstandigheden waren een trieste en ietwat deprimerende domper op de speechvreugde voor Ann. Maar de eeuwige goedbedoelde strijdlustige optimist in haar en haar team overwint het ook deze keer wel, want ondanks al de mede te delen tegenslagen, denk ik dat ze toch nog overtuigd vertellend veel steun en vertrouwen heeft afgedwongen.
Tot slot wil ik iedereen, betrokken bij de organisatie, nog een stevig kloppend hart onder de riem steken en afsluiten met de woorden ‘kop op!’, om zo met opgeheven hoofd hoopvol naar een vruchtbare toekomst uit te kijken.
En nu leg ik mezelf het zwijgen op door denkbeeldig mijn mond vol te proppen met zo’n afsluitend welgesmaakte hotdog