Gastouders vertellen

Niet alleen onze gastkinderen komen door de jaren heen uit verschillende Europese regio’s, ook onze gastgezinnen wonen soms over onze taal- of landsgrens. Zo ook het gezin Paquet-Debast uit Rebecq, een dorpje in Waals-Brabant aan de grenslijn met het Vlaamse Gewest. We kennen Caroline & Christophe al meerdere jaren, want zij zijn al van voor de Corona-tijd vaste aanwezigen op onze Quiz-avond. Hun dochtertje Vic is zelfs van kleins af aan een grote helpende hand bij de drankbediening! Aangemoedigd door hun familie, onze ex-vrijwilligers en gastouders Ilse en Kris hebben zij de tijd afgewacht tot Vic de leeftijd kreeg van nieuwe gastkinderen (9 jaar) toen ze in 2023 effectief zijn gestart als gastgezin.

Dat er een echte klik is tussen hun dochter Vic en gastkind Olisia en de verbondenheid tot in Oekraïne tastbaar aanwezig zal zijn in deze kersttijd, zal je in onderstaande getuigenis kunnen lezen. Maar ook deze Zomer 2024 was die liefde en vriendschap duidelijk zichtbaar toen ze aankwamen op de verzamelplaats bij het vertrek van de kinderen op 21 juli. De foto hiernaast spreekt voor zich! 🐻 🐻

Op 29 juni keken wij samen met alle gastgezinnen vol ongeduld uit naar de aankomst en het tweede verblijf van onze Oekraïense gast. Vol vertrouwen dat we samen met Max weer een leuke tijd zouden beleven, gezien de geslaagde eerste editie.

Via Ann kwam de vraag of we een begeleidster voor één nacht wilden opvangen. Die ene werd er uiteindelijk twee en zo beleefden we zowel bij aankomst als bij vertrek een zalige dag met onze twee extra gasten.

Muroslava is de leerkracht muziek van een aantal van de kinderen. Ze spreekt geen Engels maar dat bleek helemaal geen hindernis te zijn. Muziek verenigt over lands- en taalgrenzen heen en dát was hier onmiddellijk duidelijk. We hebben samen gezongen. Onze dochter Lien speelde gitaar en piano en we luisterden naar elkaars favoriete popnummers. Die avond van aankomst was een wonderlijke avond waarin een nieuw vriendschapsvlammetje ontstond.

Mira, zo noemen we haar, werd vergezeld door Svetlana. Een spraakzame jonge leerkracht Engels. Zij vertelde vol passie over haar land, de cultuur, muziek en diezelfde avond spraken we al af dat we elkaar na de oorlog in Ivano-Frankivsk zullen ontmoeten.

Onze avond sloten we af met een heerlijk Ekers ijsje.

De drie weken vlogen voorbij en de avond voor vertrek van de kinderen gingen we onze twee bonusgasten weer ophalen. Het weerzien was super hartelijk en we werden verwend met prachtige geschenken. Het meest emotionele waren de handgemaakte popjes in Oekraïense en Belgische kleuren, symbool voor de warme band die op zo’n korte tijd was ontstaan.

Het afscheid was moeilijk. Nu moesten we niet enkel Max maar ook deze twee fantastische vrouwen uitzwaaien.

Wij kijken alvast uit naar volgend jaar en blikken dankbaar terug naar een verrassende ontmoeting waar we allemaal met volle teugen van genoten!

gastouders Johan & Els Vrijens-Want
Ekeren 

Op 1 juli 2023 was het dan zover. Na 3 jaar wachten op een gastkind – Corona en Europese sancties tegen Wit-Rusland hadden er een stokje voorgestoken – zouden we Illia uit Oekraïne mogen verwelkomen in ons huis. Het was al een grappige start. Bij aankomst van de bus was een jongen ons gevolgd naar de ontvangsthal van het JPC. Ik had hem in mijn beste Duolingo-Oekraïens (= een applicatie waarop gebruikers vooral door zelfstudie gratis talen kunnen leren) water aangeboden en een kort babbeltje geslagen. En even later, wanneer de namen werden afgeroepen voor de gezinnen, bleek hij ook echt ons gastkind te zijn. We leken voor elkaar voorbestemd 😊

Thuis aangekomen was het een dag of 2-3 wennen aan elkaar. Het is dan wat zoeken om gesprekken op gang te houden als je nog wat vreemd bent aan elkaar en wat hij leuk zou vinden om te doen. Taalproblemen hebben wij amper gehad, want ik had een paar maanden ijverig Duolingo gevolgd zodat ik toch korte zinnetjes kon zeggen of al eens een Oekraïens woord ertussen gooien. En Illia sprak bovendien al een aardig mondje Engels, want blijkbaar leren ze dat al vanaf hun 8 jaar.
Nu, om het ijs wat te breken hadden wij het geluk dat er dorpsfeesten waren in Reet. Hierdoor konden we hem direct onderdompelen in de echte Vlaamse kermiscultuur. Vooral de grote Jenga (= houten stapeltorenspel) bleek een succes en zorgde voor het eerste spelplezier. En er zou in die 3 weken nog veel spelplezier volgen want Illia bleek niet alleen een grote fan van gezelschapsspelen, maar pikte ook verbazingwekkend snel de regels op van de meer “exotische” dozen in onze spelletjeskast. We leerden ook Oekraïense spelregelvarianten van UNO. Het gaf de nodige hilariteit om alle regels te combineren.

Naast de vele spelletjes maakten we uiteraard ook al eens een uitstapje. De fijnste waren absoluut het Euro Space Center in Libin (absolute aanrader!) en een dagje naar het strand… Met trouwens nog een grappige afsluiter. Illia had op het strand een mosselschelp gevonden. Dat vond hij heel bijzonder, blijkbaar kennen ze dat niet in Oekraïne. ’s Avonds, onderweg naar de auto, bleek dat we die schelp vergeten waren. Ben ik nog met hem terug gestapt naar het strand om die mossel op te halen!

Een dagje Brussel stond ook op het programma. Na de familiedag waren we al eens met de auto aan het Atomium gestopt en daar in de strandstoeltjes met z’n allen genoten van een Brusselse wafel met zicht op de 9 bollen. En terwijl we daar zaten en hij duidelijk kei trots was om daar te zijn, viel mijn frank dat we eigenlijk nog niets van de grotere steden hadden bezocht. Dat hebben we dus erna goed gemaakt met nog een dagje Antwerpen en Brussel. Een beetje per toeval zijn we bij het Europees Parlement beland. Had ik spijt dat ik er niet eerder aan had gedacht hoe belangrijk voor hen de toetreding tot de EU is. Vlakbij is namelijk een museum over de geschiedenis van de EU, maar daar was het al te laat voor. Niettemin, de poster zien met een foto van een bezoek van Zelensky én zelf op de trappen staan waarop alle belangrijke persfoto’s worden genomen, maakte Illia de koning te rijk. Super trots dat hij in de voettreden van zijn president mocht treden! Dat hebben we dan maar vastgelegd op de gevoelige plaat.

Heel fijn om te doen was trouwens ook om samen Borsjtsj te maken, het culinaire symbool van Oekraïne. Met het recept kwam hij op een voormiddag of ik dat zou kunnen maken. Bij de eerste blik sloeg mij de schrik om het hart, alleen al als ik de ingrediënten zag: witte kool en rode bieten, typische wintergroeten in putteke zomer… en dan nog eens niet zo’n populaire groenten hier in ons landje. Maar wie zoekt die vindt… en in de Carrefour in Zemst konden ze ons verder helpen, al was de witte kool een spitskool moeten worden. Daar hadden ze trouwens ook spruiten, iets waarop Illia zat te wachten om eens te kunnen proeven. Ik weet nog goed hoe wij beide vol enthousiasme uitriepen ‘Brussels sprouts !’ en verbaasde blikken kregen van de andere klanten in de groentenafdeling. Die namiddag hebben Kaatje, Illia en ik ons ontfermd om de Borsjtsj tot een goed einde te brengen. En volgens kok Illia – de enige uiteindelijk met kennis van zaken – was ons experiment dik in orde.
Ondertussen staan er bij de zelfplukboerderij in Schelle rode bieten en witte kolen ook op het veld en heb ik het al een paar keer opnieuw gemaakt, want iedereen hier vindt het super lekker. Dus een grote pot maken en 2 dagen Borsjtsj met een goeie klets zure room erin en baguette met lookboter. Jammie !
En net als de Borsjtsj, zet ik af en toe op Spotify nog eens Oekraïense muziek op. En als ‘Hymep 482’ (zijn lievelingsgroep) met “Dobryy ranok, Ukrayino” voorbijkomt, zingen we luidkeels het refrein mee (voor de geïnteresseerden: https://www.youtube.com/watch?v=3SyngeKJtkk).

Af en toe sturen we ook nog berichtjes via Viber (= een app om via het internet te telefoneren, een chat, foto’s, audio- en videoberichten te versturen) en we volgen ook zijn klimaatblog op dit platform. En zo blijven wij de herinnering aan Illia koesteren, ook al zit hij ondertussen opnieuw meer dan 1.700 km verder. We hopen dat het veilig blijft voor hem en zijn familie en dat we hem volgende zomer weer in ons midden kunnen verwelkomen. En nog mooier zou het zijn als tegen dan hun overtocht over de Dnjepr tot een succesvolle herovering van de bezette gebieden heeft kunnen leiden en er een einde komt aan de oorlog voor onze gastkinderen, hun vrienden en families en hun landgenoten. Slava Ukraini!

Wendy & Eric, Kaatje en Daan
Duton-De Wit, Rumst

Als gastouders zich bij onze vereniging kandidaat stellen, zijn dit altijd mensen met een groot hart.

Steeds vinden ze het geen grote inspanning om zomaar hun huis tijdelijk open te stellen voor een kind in nood. Het is dan ook niet verwonderlijk toen we hoorden dat er gastgezinnen zijn die deze daad ook uitvoeren in de huidige tijd… voor mensen op de vlucht. Zo ook Griet & Ivan. Zij kwamen bij Euro-Children aankloppen in 2020 en al kon door Corona hun Wit-Russische gastkind niet op vakantie komen, zij waren die zomer aanwezig op onze familiedag. Sindsdien zijn ze met ons verbonden, steunen ons bij elke gelegenheid… en toen hoorden we dit fijne verhaal.
Dankjewel, Griet & Ivan om jullie mooie getuigenis neer te pennen en te delen met ons allen… maar vooral om wie jullie zijn voor Angela, Ernest & Artem! We kijken uit om ook hen te ontmoeten op onze familiedag.

Half Maart, op een zondagnamiddag, kregen we een telefoontje van Fedasil. Of we een Oekraïnse familie van 3 personen, mama met 2 zonen, konden huisvesten? We hadden een paar weken ervoor gehoor gegeven aan de oproep om Oekraïense families op te vangen en ons opgegeven via onze gemeente. Uiteraard waren ze welkom.
Toen ze hier een paar uur later aankwamen met de trein uit Brussel zagen we 3 mensen, lijkbleek, doodmoe, en zeer onzeker maar zo dankbaar om alles wat we hen aanboden. In eerste instantie was dat vooral een onderkomen, rust en gewenning.

Vermits zij onze taal en wij hun taal niet kennen communiceren we via vertaalsites, wat een gesprek over hun leven, familie en situatie in Oekraïne bemoeilijkt. Daarbij merken we dat het zeer gevoelig ligt en we daar eigenlijk niet meer naar vragen. Via gesprekken met hulpverleners waarbij steeds een tolk aanwezig is, komen we al eens iets te weten waardoor we hen beter begrijpen en kunnen helpen. Zo vernamen we dat Ernest en Artem halfbroers zijn en dat Angela’s huidige man, papa van Artem, bij het Oekraïense leger is en dat haar oudste zoon en haar ouders zijn achtergebleven in Oekraïne.

Geleidelijk aan maakten we hen wegwijs in onze gemeente en alle diensten die hen konden begeleiden. Stilletjes aan vonden ze rust en kwamen wat meer tot leven.
Omdat we ervan uitgaan dat ze hier nog voor een lange tijd zullen verblijven, stimuleren we zoveel mogelijk hun zelfstandigheid. En wie weet besluiten ze sneller dan wij denken hun eigen weg te gaan. Wij zullen ze hoe dan ook altijd blijven steunen. Nu hebben ze alle drie een fiets ter beschikking en verkennen zo onze gemeente Zele, maken van hun appartementje een gezellige thuis en loopt Artem regelmatig bij ons binnen om met onze jongste dochter Anna te spelen, zoals dat bij goede buren gaat .We zijn blij dat de oudste zoon Ernest werk heeft gevonden, dat de jongste zoon Artem naar school en judo gaat en dat mama Angela ons regelmatig met haar kookkunsten verwend.

Onze kinderen – ook zij die niet meer thuis wonen – helpen waar ze kunnen en hebben hen in hun familiehart gesloten. Het was dan ook heel normaal dat we hen uitnodigden om samen met ons het doopsel en de 1ste verjaardag van onze kleinzoon te vieren.
Hoewel we ons bewust zijn hoe duaal het moet zijn om hier in rust en vrede te leven terwijl een deel van uw familie en vrienden in oorlogsgebied verblijft, willen we hen toch een mooie zomer geven waar ze fijne herinneringen aan kunnen overhouden. Zo staat er alvast een uitstap naar de zoo en een kort verblijf aan de kust op de planning. Misschien zelfs een weekje Frankrijk.

September zal dan weer nieuwe uitdagingen brengen, zoals de herstart van de school voor Artem. Maar ook Nederlandse lessen voor Angela, want de enige struikelblok is toch de taal. Wij willen zoveel meer zeggen dan we kunnen en omgekeerd. En toch heeft Angela mij laatst verrast door mij een briefje te tonen dat ze zelf in het Nederlands had geschreven aan de juf van Artem. Ja ze hebben al veel geleerd en moeten waarschijnlijk nog veel leren… maar wij leren ook van hen. Zoals de dankbaarheid en warmte die ze geven in ruil voor wat aandacht en ondersteuning en ook hoe goed we het hier hebben in onze familie, onze kleine gemeente en ons kleine landje.

Griet
Familie De Raedt – Goossens & Familie Morozova

Dit jaar ben ik op bezoek gegaan bij het gezin van ons gastkind, Lorena. Ze kon niet op vakantie komen aangezien ze naar de hogeschool zal gaan en dit een grote financiële kost meebrengt voor haar ouders. Daarom heeft ze gedurende 3 maanden gewerkt in een hotelletje dicht bij haar woonplaats waar ze instond voor het poetsen van de kamers. deze inkomsten zijn om haar studies te helpen bekostigen. Toch wilden we elkander graag zien en ben ik een weekje naar Kroatië gegaan. Na 8 jaar was dit de eerste keer dat ze niet kon komen. Lorena is niet alleen een gastkindje voor ons maar intussen ook mijn beste vriendin. Ook was dit voor mij een unieke kans om eindelijk haar ouders, familie en vrienden te ontmoeten.

Op dag 7 was het afscheid nemen op de luchthaven, de tranen rolden van onze wangen. Maar ik was heel blij dat ik de kans heb gekregen om bij haar en haar familie op bezoek te mogen gaan. Het was een heel mooie ervaring om eens in een heel ander land te zijn met een heel andere cultuur en mee op pad te gaan met de lokale mensen.

Jolien (gastgezin Geerkens – Claeys uit Hoeilaart)