Gastouders vertellen
Ieder gastgezin heeft zijn eigen verhaal met zijn gastkind en elk legt zijn eigen parcour af, nu en in de toekomst. Het is een beetje als het leven zelf, of met de geboorte van een kind. Elk gezin leeft anders, elk legt zijn eigen traject af, elk op z’n eigen manier. En da’s net zo uniek en mooi.
Na de zomer proberen we steeds gastouders aan te spreken om hun verhaal neer te pennen en te delen met anderen via ons tijdschrift, deze webstek en Facebook.
We weten het, het ligt niet elkeen om te verwoorden wat het Euro-Children-verhaal je brengt of bracht, maar dat hoeft ook niet. We zijn gewoon super blij dat jij als gastgezin gewoon een verhaal ‘maakt’ met onze Belarus-kinderen!
Zomer 2021
In onze nazomerse editie proberen we steeds een gastgezin aan te spreken om hun verhaal, hun ervaring met hun gastkind neer te pennen. Ook voor onze resterende jongeren uit Slovakije en Kroatië, die vandaag reeds of volgend academiejaar startende hogeschool/universitaire studenten zijn, was op vakantie komen niet mogelijk. De redenen waren uiteenlopend: studies, herexamen, corona, een overlijden in het gezin of.. geld binnenbrengen gedurende deze vakantietijd.
Jolien vertelt: Op vakantie in Kroatië bij ons gastkind.
Dit jaar ben ik op bezoek gegaan bij het gezin van ons gastkind, Lorena. Ze kon niet op vakantie komen aangezien ze naar de hogeschool zal gaan en dit een grote financiële kost meebrengt voor haar ouders. Daarom heeft ze gedurende 3 maanden gewerkt in een hotelletje dicht bij haar woonplaats waar ze instond voor het poetsen van de kamers. deze inkomsten zijn om haar studies te helpen bekostigen. Toch wilden we elkander graag zien en ben ik een weekje naar Kroatië gegaan. Na 8 jaar was dit de eerste keer dat ze niet kon komen. Lorena is niet alleen een gastkindje voor ons maar intussen ook mijn beste vriendin. Ook was dit voor mij een unieke kans om eindelijk haar ouders, familie en vrienden te ontmoeten.
Eenmaal aangekomen in Kroatië werd ik direct met open armen door Lorena en haar papa ontvangen. Het geluk straalde van ons allemaal af. Na de warme ontmoeting zijn we rechtstreeks naar de zee vertrokken (de luchthaven ligt namelijk aan de kust). We hebben direct veel bijgepraat. Later op de avond toen we thuis aankwamen ontmoette ik ook Lorena haar mama.
Ondanks ik maar 1 week daar was, had Lorena heel veel gepland. De eerste dag heb ik haar vrienden ontmoet en zijn we naar een gezellige open air bar gegaan. Wat één van de mooiste ervaringen was. De dag nadien zijn we gaan zwemmen in een rivier die enkel toegankelijk is voor de lokale mensen. Het was er zo rustig en midden in de natuur. Dag 3 was weer een tripje naar zee, waar we heel de dag op het strand lagen en gezwommen hebben.
Op dag 4 hebben we het Nationaal park Plitvicemeren doorgewandeld. Lorena woont namelijk in het midden van het park, dus dit moest ik zeker gezien hebben. De volgende dag zijn we op een wandeling geweest te paard, mijn favoriete hobby. We genoten van de stilte en de mooie zonsondergang.
Op dag 6 en tegelijk ook de voorlaatste dag zijn we naar de stad gegaan waar haar vader is opgegroeid. Daar zijn we ook haar grootouders gaan bezoeken. De ouders van haar mama wonen ergens helemaal afgelegen in een klein chaletje met maar een beperkte tijd van stroom en zonder warm water. Het was een heel aangename ervaring om te zien hoe haar grootouders leven. Die dag zijn we ook naar het graf geweest van haar zusje. Zij had een zware beperking en is één van de redenen waarom Lorena bij Euro-Children terecht is gekomen.
Op dag 7 was het afscheid nemen op de luchthaven, de tranen rolden van onze wangen. Maar ik was heel blij dat ik de kans heb gekregen om bij haar en haar familie op bezoek te mogen gaan. Het was een heel mooie ervaring om eens in een heel ander land te zijn met een heel andere cultuur en mee op pad te gaan met de lokale mensen.
Jolien (gastgezin Geerkens – Claeys uit Hoeilaart)
Een mooi verhaal in ‘Belleketrek’
In de maand november schrijven we steeds de gemeentebesturen aan van alle Vlaamse gemeenten met het verzoek of ze iets willen publiceren over onze werking met oproep tot nieuwe gastgezinnen in hun lokaal tijdschrift, website, nieuwsbrief. We ontvingen heel snel een antwoord van Marjan Duchesne, communicatie coördinator van de gemeente Mortsel met het voorstel om dit te versterken met een getuigenis en of er geen (oud)gastgezin was die in hun gemeente woont. En ja hoor, vrijwilliger Karel vond in onze archiefbestanden de gegevens van het gezin BRANTEGEM-DE KORT.
Even later verscheen dit mooie verhaal in het Mortsel-magazine van de maand januari-februari 2021 (ook terug te vinden op www.mortsel.be/M,). Wat een toffe stad!
En… wat dit alles nog mooier maakt, Marjan haar ouders waren toen zij 10 jaar was, ook gastouder van een Noord-Iers meisje!
Zo zie je, Euro-Children heeft al veel gezinnen geraakt en vele kinderen gelukkig gemaakt. Ook dat gevoel kreeg Marjan duidelijk opnieuw.
“Naast ‘goeiemorgen’ en ‘goeieavond’ kende ik enkel ‘Pozor’, wat ‘Let op!‘ betekent. De lijnbus reed toen door onze straat, daar was ik altijd bang voor als de kinderen op de oprit liepen.”
Mooie herinneringen aan die zomers met de Tsjechische Lukás. Het mag dan ondertussen meer dan 20 jaar geleden zijn dat de Tsjechische Lukás bij de familie Brantegem logeerde, toch haalt Jenny warme herinneringen boven alsof het gisteren was. “Hij heeft er écht van genoten ja, was altijd goedgezind. De dag dat hij weer naar huis moest, was hij erg verdrietig. En wij ook.” Of hoe je met Euro-Children je deur wijd open kan zetten om een kind een onvergetelijke vakantie te geven.
Jenny: “Mijn man had een oproep gehoord op de radio. De vzw Euro-Children zocht gastgezinnen om Europese kinderen een zorgeloze vakantie te gunnen, weg van hun thuisland, om te ontsnappen aan armoede of oorlog. We moesten er niet lang over nadenken, als het over kinderen gaat engageren we ons graag. En zo kwam de 10-jarige Lukás in de zomer van 1998 voor het eerst bij ons op vakantie.”
“Ik sprak 4 talen, mijn man 2, maar Tsjechisch was daar niet bij. En toch was die klik er tussen de kin- deren meteen. Onze zoon was toen 12, onze dochter 9. Die vonden mekaar onmiddellijk in hun spel. Lukás was heel inventief en had een woordenboekje Tsjechisch-Duits meegekregen van zijn opa, en dat kwam soms wel van pas. Wij hadden enkele standaardzinnetjes gekregen van Euro-Children. Maar verder communiceerden we met gebaren, tekeningen, enz… en Lukás had een enorm expressief gezicht dus dat sprak boekdelen. Taal is nooit een barrière geweest.”
“Als je daar nu op terugkijkt, is het best wel straf. Hij was een maand van huis en in die tijd was con- tact houden met het thuisfront nog niet zo eenvoudig als nu. Hij wist ook niet bij wie hij terecht zou komen, of het wel zou klikken. Als 10-jarig ventje een hele stap, maar hij was zo ongelooflijk dankbaar.”
“Aan zijn kleren kon je wel zien dat zijn familie het niet breed had. Zijn T-shirts waren zo dun van honderden keren te wassen, zijn sportshortje heel bescheiden. De zee had hij nog nooit gezien dus het dagje kust was voor hem onvergetelijk. Daar heeft hij voor het eerst in een gocart gezeten, dat kende hij niet, maar hij was er meteen mee weg. Ik zie ze daar nog met z’n drieën rijden. Hij was ook enorm blij met hele kleine dingen: samen een spel spelen, of met de autootjes op de speelmat.”
“Een jaar later kwam zijn ouder zusje Lucie mee voor een vakantie bij ons gezin. Onder haar bed vonden we een voorraadje beschuiten. Die moet ze mee naar boven hebben gesmokkeld, al was er in ons gezin geen beperking op eten, toch had ze haar voorraadje aangelegd. Opvallend was hoe ze ook Lukás voortdurend aanspoorde om te eten.”
“Uiteindelijk zijn we 2 zomers gastgezin geweest voor Euro-Children, daarna kon ik niet meer zo lang vakantie nemen op het werk en is het contact wat verwaterd. Onze dochter heeft hen een tijdje geleden teruggevonden via Facebook. Het gaat goed met hen. Lukás heeft aan de universiteit gestudeerd, is getrouwd en heeft 2 kinderen. Lucie woont ondertussen in Engeland. Het voelt heel fijn dat we hen iets hebben kunnen geven wat ze anders niet gekend zouden hebben. Ik denk dat we in hun leven een verschil hebben gemaakt. Net zoals zij in dat van ons.”
Jenny & Alain BRANTEGEM-DE KORT
Mortsel
Zomer 2020
Een gastouder vertelt over hun 2de generatie-gastkind
Guy en Amanda draaien al een poosje mee als gastouders, maar hun verhaal is ook heel uniek in ons Euro-Children-bestaan. We zijn hen dan ook heel dankbaar om hun jarenlange inzet voor hun gastkinderen en vinden het fijn dat ze hun getuigenis met onze lezers willen delen.
De zomer van 2020 – de zomer van Covid-19 – maar gelukkig ook weer een zomer met Denis.
In 1996 zag ik in een plaatselijke krant de oproep om tijdens de zomer kinderen uit Kroatië een onbezorgde vakantie in een Belgisch gezin te bezorgen. Voor de Balkanoorlog hadden we in het toenmalige Joegoslavië, vijf jaar na elkaar een fantastisch verlof gehad. We werden er overal gastvrij ontvangen en waren van het land en zijn bewoners gaan houden. We moesten dus niet lang nadenken om ons kandidaat te stellen. Dit vonden we namelijk een uitstekende kans om iets terug te doen voor tenminste één van hen.
Father Robert was in die tijd de Euro-Children bezieler en zijn contactpersoon in Kroatië was Sister Mirna. Zij bezocht verschillende Kroatische families om op te sporen waar de meest schrijnende situaties zich voordeden. Zo kwam de 12-jarige Dijana bij ons. Een meisje uit een gezin van drie kinderen dat door de oorlog hun huis in Bosnië was moeten ontvluchten en hun heel hebben en houden hadden moeten achterlaten. Ze kwam 6 jaar achter elkaar en het was telkens een heel gezellige periode met veel jong volk over de vloer. Tussendoor reisden wij een paar keer terug naar Kroatië en leerden zo haar familie kennen. In 2002 werd haar eerste zoon Denis geboren. Enkele weken later gingen we op kraambezoek. Ook voor zijn eerste verjaardag werden we uitgenodigd. We bleven contact houden met brieven en af en toe een bezoekje van ons aan hen. Wij stelden zelf vast dat het binnenland van Kroatië zich maar heel traag herstelde van de gruwel van de oorlog.
Begin 2011 kwam de vraag van Dijana of haar zoontje ook eens bij ons tot rust kon komen. We namen opnieuw contact op met Euro-Children en ook dan ging Sister Mirna poolshoogte nemen. Zij stelde vast dat door de nog steeds zwakke economische toestand in haar land, dit gezin nog zeer hulpbehoevend was. Diezelfde zomer kwam Denis 3 weken bij ons. Na minder dan 2 weken gaf hij te kennen dat hij het volgende jaar wou terugkomen en toen hij vertrok zei hij: ‘Ik kom volgend jaar terug en dan blijf ik 2 maanden’. En sindsdien komt hij dus iedere zomer van begin juli tot tegen het einde van augustus naar ons. Sinds het tweede jaar dat hij kwam wou hij dat we enkel Vlaams tegen hem praatten en hij pikte onze taal heel snel op. Na 10 maanden afwezigheid vroegen we ons telkens af of hij nog Vlaams zou kennen en hoeveel hij veranderd zou zijn, zowel lichamelijk als geestelijk. Maar iedere keer opnieuw voelde het vanaf de eerste dag heel vertrouwd aan. Hij is een deel van de familie geworden. Hij kent ook al onze vrienden. Hun kinderen en kleinkinderen zijn ondertussen zijn Belgische vrienden geworden waarmee iedere zomer weer wordt afgesproken.
Alleen was deze zomer er geen zoals de vorigen. Covid-19 verstoorde onze plannen. Er waren geen rommelmarkten, geen Kozenkermis. Het zwembad van de camping was enkel open voor wie er kampeerde, de plaatselijke cinema bleef dicht. Afspreken met de vrienden ging niet vanwege ‘de bubbel’. Toch werd het weer een leuke zomer met veel fietstochtjes, petanque-wedstrijdjes en gezellige en interessante babbels.
Wij zijn zo ontzettend blij dat we zoveel jaar geleden in het avontuur van Euro-Children zijn gestapt. Het is een geweldige ervaring om op deze manier kennis te maken met een andere cultuur. Het is telkens weer een feest om Denis bij ons te hebben en we hopen dat dit zich nog heel vaak kan herhalen. We kijken er ieder jaar weer heel erg naar uit. Vandaag brachten we hem terug naar de luchthaven. Wij met een krop in de keel en hij met gemengde gevoelens: blij om zijn familie en vrienden terug te zien en triest om zijn Belgische familie en vrienden achter te laten. Voor hem en ons begint het aftellen naar volgende zomer.
Amanda Wintmolders – 22/08/2020
Zomer 2019
Als je na die eerste vakantie als gastouder bij Euro-Children je kind uitzwaait, dan hoop je intens dat die jongen of dat meisje het komende jaar terug bij jou op de stoep staat om opnieuw een kleine maand in jouw gezin te verblijven. Als de klik er is, een sterke band mag ontstaan, het geluk jou mee zit, dan ben je plots jaren verder, en zijn die kinderen volwassen mannen en vrouwen… En dan, ja dan beleef je met hen het fijne van hun leven. Lees met ons het fijne getuigenis van gastouders Clement en Martine die de 11-jarige Slovaakse tweeling de eerste keer ontving in 2004 en dit jaar getuigen waren op het huwelijksfeest van hun 25-jarig gastkind. Je moet weten dat dit gastgezin daarvoor ook al Filip in 1999 voor 4 jaar had verwelkomd…
En dan trouwt je gastkind…
In september 2017 kregen we bezoek van ons gastkind Norbert. Hij werkt in Duitsland en wilde eens passeren samen met Ivana, zijn verloofde. Het werd een fijne reünie. Nu met Pasen stuurde hij een ‘Safe the date, wir heiraten’, uitnodiging volgt…
En zo vertrokken we op 17 augustus per motorhome richting Lendak Slovakije. Na een kleine reistrip, arriveerden we er op 26 augustus in Pension Harmony. Norbert verraste ons nog met een blitzbezoekje ’s avonds.
De volgende dag, de trouwdag, werden we opgepikt door zijn oudste broer Fero en neef, die ons naar hun thuis voerden. Het werd een blij weerzien met Norbert zijn lieve ouders, de jongste Lucas, zus Daniëlla met haar gezin en een warme kennismaking met zus Anna en de ganse familie. Nadien ontmoetten we ook Ivana haar familie.
Een bus stond klaar. Met zijn allen naar Poprad! Half 4, Norbert werd door zussen en vriendinnen de St.Juraj (Sint-Joris)-kerk binnengeleid en Ivana volgde met haar papa. Stemmige kerk, mooie viering, blij dat we erbij mochten zijn….
Dan met 2 bussen naar de feestzaal. Een glas werd stukgegooid, het bruidspaar deed zijn intrede onder een regen van snoep en kleingeld. Een lekker 3 gangendiner werd opgediend en de flessen drank stonden op elke tafel als zelfbediening…. Er was een bandje dat muziek speelde, en tussendoor een groepje vrienden, jong en oud, die Slovaakse liederen zongen begeleid door een accordeon. De sfeer zat erin. Er was een fotosessie met kleine en grotere groepjes, er werd gedanst, ook door de jonge kinderen, het was een echt huwelijksfeest.
Dan trokken Norbert en de mannen zich terug. Er volgde een reidans rond de bruid. Ivana schonk glaasjes wodka aan alle dames en Daniëlla nadien water om door te spoelen. Hierna werd de bruid door de moeders, zussen en vriendinnen aangekleed als gehuwde vrouw in de traditionele klederdracht uit de regio. Idem dito voor Norbert die terugkeerde als ‘gehuwde man’. Daarna met zijn allen een reidans rond het koppel en Norbert moest bewijzen dat Ivana de zijne is. Volgens de traditie danste het koppel nadien met iedereen die ‘een duit in het zakje’( of trommeltje) deed. Het moet gezegd dat de jonggehuwden de ganse avond serieus moesten werken. Anno 2019 is een huwelijk niet echt vanzelfsprekend meer. Maar Norbert en Ivana kozen voor elkaar met een respect voor tradities en voor eigen waarden en normen.
Zeer herkenbaar voor ons, want er was een zelfde draaiboek bij het huwelijk van Filip en Diana, in 2015 te Košice, ook in Slovakije. Alleen spijtig dat tweelingbroer Peter, ook ons gastkind, er niet bij kon zijn. Maar die verraste ook ons die avond met een telefoontje uit Chicago, waar hij werkt.
Na nog wat hapjes van het buffet en een laatste drankje werden we rond 4 uur in de ochtend afgezet in Harmony. In Slovakije is er ‘zero tolerantie’ in het verkeer en dat werkt prima: glaasje op, laat je rijden… met de bus!
D’akujem (dankjewel), Norbert en Ivana en jullie ouders dat we er in mochten zijn. Altijd welkom in Duffel!
Clement en Martine
Dankjewel, Clement en Martine, om dit mooie verhaal en vooral om jarenlang gastouder te zijn… en nog steeds vrijwilliger!
Het levende bewijs dat onze vereniging mensen een leven lang bindt, over grenzen, taal, geloof, cultuur, traditie en eigenheid heen. We zijn 1 familie. De Euro-Children-familie!!
Zomer 2018
Dit jaar kwamen we bij Marleen en Ludwig terecht, 2 jong gepensioneerde en heel hippe grootouders uit Moerkerke. Je zal het merken, het is geen verbloemde maar een realistische getuigenis, die je toch wel raakt. Dank Marleen, voor deze mooie verwoording!
Reeds van vroeger verlangde ik ernaar om een kindje in huis te halen die het thuis niet breed heeft. Zeker na de ramp in Tsjernobyl was mijn verlangen nog groter. Maar door mijn werk, mijn man zijn werk en de opvoeding van onze 2 dochters was dat onmogelijk. Nu ik, na een paar jaar ziekte op pensioen ben, zag ik de kans om mijn verlangen waar te maken.
Vorig jaar was ik zomaar op zoek op het internet en kwam terecht bij Euro-Children. Mijn aanvraag voor een kindje werd aanvaard.
Met een klein hartje, op naar de luchthaven van Eindhoven. Daar kwam onze jongen van 10 jaar aan. Tsima was een heel bedeesde jongen. In het begin weende hij veel en belde dan wel eens naar zijn mama. Het was niet altijd gemakkelijk, ook wij moesten nog veel leren. Zo hebben we enkele dagen later een vertaalapp gevonden en konden toch een beetje converseren met elkaar. Geleidelijk aan ging het beter en hadden we een mooie tijd met Tsima. Maar toch was er nog iets tekort. Hij had niet de harten van onze kinderen gestolen, maar wel van mijn man en mezelf. Zo besloten we er dit jaar terug voor te gaan, maar dan voor 2 kindjes. Het werd zijn broer Nikita van 9 jaar. En ja dat was het, ze vulden elkaar aan. Waar Tsima stil is, is zijn broer heel levendig. Ook met de kinderen en kleinkinderen ging het veel beter. Het werden 3 prachtige weken. Met pijn in het hart hebben we op de luchthaven afscheid genomen. Toen ik vroeg of ze volgend jaar terug wilden komen was het volmondig, Jaaaaaaaa!
Het is toch zo’n mooi project Euro-Children. Wie tijd heeft en zijn hart wil openstellen voor kindjes die het thuis minder goed hebben, zou ik zeggen DOEN! Het doet zo’n deugd om iets te betekenen voor iemand op deze wereld. Wij kijken al uit naar volgend jaar!
Ludwig en Marleen.
Getuigenis
2010: Een berichtje in het plaatselijke gemeentekrantje van Neerijse. Jeugdherinneringen van een meisje uit de rand van Parijs bij ons thuis als kind. Elke vakantie kwam zij bij ons logeren. Een aantal jaren na elkaar.
Zag ik dit wel zitten om dit met ons gezin ook te doen? Ik besprak het met mijn man en samen overlegden we dit voorstel bij onze kinderen. Ze waren heel nieuwsgierig en we besloten om naar de infonamiddag te gaan. Elk van ons was direct enthousiast.
Het werd een kindje uit Belarus. Vladislau was 8 jaar. Toen, de leeftijd van onze oudste zoon.
De communicatie was moeilijk, maar gaandeweg kregen we een band. Vladislau ging samen met onze twee oudste kinderen op scoutskamp. Raar maar waar, dit hielp om het ijs te doen smelten en taal overbodig te maken. De inside jokes van op kamp gaven nog heel veel naplezier thuis.
‘s Avonds was het altijd moeilijk. Hij had heimwee. In 2010 was telefoneren of skypen nog niet zo evident en was de vertaalapp nog niet bestaande. Google Translate leek een hulp maar ook vaak een bron van hilariteit omwille van onverstaanbare vertalingen.
Na een maand ging hij huiswaarts samen met een cd vol foto’s. Wat was hij trots en wat poseerde hij graag.
Later bleek dat de heimwee heel groot was, waardoor Vladislau verkoos om het daaropvolgende jaar niet meer terug te komen.
Wat nu? We proberen het nog een keer?
Deze keer, in 2011 kwam Martin. Een 9-jarig kereltje uit Slovakije.
Er was direct een match met onze oudste zoon. 2 handen op 1 buik! Allebei houden ze van muziek, sport, lego, strand, zee…..
Waar Jolan was, was ook Martin.
Tijdens zijn verblijf probeerden we zo vaak als mogelijk foto’s en verslagjes door te sturen naar zijn thuisfront. Martin’s mama is een leerkracht Engels in Slovakije en waardoor hij reeds een klein mondje Engels kon. Dit hielp uiteraard in de communicatie.
Al kregen we elke dag les in het slovaaks en verstaat Martin veel van wat we zeggen in het nederlands.
Het is fijn om over culturen heen, ideen uit te wisselen over gewoontes, schoolsysteem, geloven…
We zijn nu 8 jaar verder en Martin komt nog elk jaar terug. In de loop van het jaar skypen we veel. Ondertussen leerden we de broers en ouders kennen. En… volgende zomer draaien we de rollen eens om en gaan wij op vakantie bij hen! We kijken er met zijn allen naar uit. Een hele verrijking voor onze kinderen, te weten dat het anders kan en dat niet alles vanzelfsprekend is.
Het vervolg lees je in de herfst van 2019…